“«وقتی رسیدیم، پلیس پیشاپیش منتظر ما بود»

از راه زمینی وارد یونان شدیم و حدود ۷ کیلومتر را پیاده روی کردیم. ۱۵ نفر بودیم، مرد و زن و بچه. وقتی به تونل زیر خیابان اصلی رسیدیم، ۸ نفر از ما تصمیم گرفتند وارد شوند و بقیه منتظر وسیله (خودرو) ماندند. وقتی وارد شدیم، پلیس منتظر ما بود. دستگیر شدیم و یکی از مرد ها را کت بسته نگه داشتند. با باتون های الکتریکی کتک اش زدند و متعلقاتش را از هم دریدند. نسبت به آن مرد، احساس همخانواده بودن میکردیم. بنابراین خیلی ترسیدیم، با خود فکر میکردیم با ما چه خواهند کرد”

“«از لابلای درختان، مانندِ ارواح پدیدار گشتند»

اولین بار، دو خانواده با هم سفر میکردیم (به همراه چندین کودک). همه ما اهل سوریه هستیم. ۴ بعدازظهر، استانبول را به سمت دهکده مرزی اِدرین ترک کردیم. هوا به قدری سرد بود که مجبور شدیم، برای ۳ روز در ادرین بمانیم، چراکه شرایط جوی اجازه گذر از رودخانه را نمیداد. تا اینکه در یک لحظه شانس گذر یافتیم. وقتی به آنسویِ رودخانه رسیدیم توسط پلیس ـ که لباس نظامی به تن داشت ـ دستگیر شدیم. ظلمات بود، چیزی حدود نمیه شب. توسطِ درختان محاصره شده بودیم و تپه بزرگی روبروی ما بود. از لابلای درختان، مانندِ ارواح پدیدار گشتند. نفس عمیقی کشیدیم. سپس آنها تلاش کردند که ما را بترسانند و بچه ها را مرعوب کنند”

“«همسرم از آنها شیر خواست ولی آنها جواب منفی دادند»

پلیس یونان هویدا شد. از آنها خواهش کردیم که ما را به ترکیه بازنگردانند. او [پلیس یونان] گفت که این کار را نخواهند کرد، بنابراین به همراه آنها سوار خودرو شدیم. ما تنها سه خانوار بودیم و همه ما جا شدیم. او نیم ساعت راند تا به محلی در نزدیکی رودخانه رسیدیم. ما را به مکانی چسبیده به یک پایگاه نظامی بردند. چیزی شبیه به یک جفت کمپ. حدود ۱ بعدازظهر بود. آنجا، همه ما را در یک اتاق کوچک نهادند، همچنین کودکان و زنان را. پیش از ورود به اتاق بازرسی شدیم و وسایلمان را گرفتند. مانند یک بازداشتگاه درون یک پایگاه نظامی بود. چیزی درون اتاق نبود. پسرم خیلی گریه میکرد. همسرم از آنها شیر خواست ولی آنها جواب منفی دادند. هر نیم ساعت پلیس افراد جدیدی را می آورد که جزو گروه ما نبودند. نهایتا به همراه ۶۰ تا ۷۰ نفر دیگر در یک مرکز نگهداری بودیم. از تمام دنیا: افغانستان، پاکستان، سوریه و غیره. خود اتاق بسیار بدبو بود و پسرم مرتباً گریان بود. کنار درب آشغال ریخته بودند. بچه گریست و گریست و همسرم همینطور”

“«زمانیکه درخواست آب کردیم، بخدا سوگند، گفتند از آب مستراح بنوشید»

سپس ما را به مرکز فرماندهی شان در نزدیکی مرز بردند. تفتیش کردند و در زندان انداختند. پس از اینکه ما و همه کوله هایمان را بازرسی کردند، تلفن هایمان را از ما گرفتند. وقتی که تقاضای آب و غذا کردیم، هیچ چیز بهمان ندادند. با ما بسیار خشن رفتار میکردند. برای کودک ۸ ماهه ام (در آن زمان) تقاضای شیر کردیم، اما آنها نپذیرفتند. وقتی درخواست آب کردیم، بخدا سوگند، گفتند از آب مستراح بنوشید! گریستم و گفتم ’از کشور جنگ زده میاییم. آمده ایم که از حفاظت بین المللی برخوردار شویم و این چیزی است که میگیریم.‘ از آنها پرسیدم که چه کسی مسئول است. آنها گفتند که کاپیتان نیست و دم غروب میاید، سپس تصمیم میگیرند که با ما چه کنند”

“«به آن طرف رودخانه که رسیدیم، پلیس معمولی ما را به کماندوها تحویل داد»

آنها (پلیس) ما را کتک زدند، همه وسایلمان را گرفتند. کوله هایمان، گوشی هایمان، ۳ عدد آیپد داشتیم، ، و ما را به زندان انداختند. از آنجاکه زندان پر بود، ما را به مرز بردند. وقتیکه به رودخانه رسیدیم، پلیس معمولی ما را به کماندو ها تحویل داد. ماسک هایی که صورتشان را پوشانده بود زده بودند. از آنها خواستیم که وسایلمان را پس بدهند. در دستشان چوب داشتند. ما را زدند و گفتند: «در مورد وسایلتان صحبت نکنید.» و ما را درونِ قایق ها گذاشتند و به ما گفتند که با عبور از ترکیه به مرزهای ترکیه بازگردید. آنها حتی آب آشامیدنی را از ما گرفتند. که باعث شد ما از رودخانه آب بنوشیم، چونکه تشنه بودیم”

“«پلیس با آنها تماس گرفته بود و به آنها گفته بود در نزدیکی رودخانه منتظر بمانند»

کوماندوها، کسانی که ما را از مینی بوس به رودخانه رسانده بودند، و ما را سوار بر قایق ها کردند، ماسک به صورت زده بودند. آنها ستبر و تنومند و عضلانی به نظر میرسیدند. یونیفورم نظامیِ سبز تیره به تن داشتند، نمیشد موهایشان را دید. همه چیز جز چشمانشان پوشیده شده بود. همه ماسک داشتند، ماسک های سیاه. پلیس با آنها تماس گرفت و به آنها گفت که نزدیک به رودخانه در انتظار بمانند. وقتی که رسیدیم آنها آنجا بودند به همراه قایق هایی که قبلا آماده کرده بودند. خودرو بزرگی در نزدیکی آنها پارک بود. پنج نفر از آنها مسلح بودند، تفنگ هایی که به سمت مردم نشانه رفته بودند. همچنین سه نفر از آنها پناهندگان را چک میکردند تا ببینند کسی چیزی به همراه دارد یا نه. آنها تنها با ایما و اشاره با هم حرف میزدند. هیچ کلمه ای از آنها در نمی آمد. آنها همچنین با ما با اشاره ارتباط برقرار میکردند. ما اجازه صحبت کردن نداشتیم، نه با آنها و نه با یکدیگر”

“« بخدا سوگند که مانند یک فیلم سینمایی بود، وحشتناک بود»

در مرکز نگهداری دوم، که کنار مرز واقع شده،جایی که مردان استتار پوش ما را بردند، سه مرد که صورتشان پوشیده بود، به مرکز نگهداری وارد شدند. آنها با یک خودروی بزرگ آمدند و از همه ما خواستند تا سوار شویم. سپس آنها ما را به همراه کوماندوهایی که در خودرو کوچکتر ما را تعقیب میکردند، بردند. مدتی به دور خود میچرخیدیم و هنگامی که خورشید پایین رفت، جایی ایستادیم. کنار رودخانه، از ما خواستند که از خودرو پیاده شویم. به ما فشار می آوردند، ما را هل میدادند و با ما بدرفتاری میکردند. یک خانوم باردار آنجا بود که او را هل میدادند، چون سرشان داد میکشید. شوهرش آمد تا مانع شود، اما آنها او را با باتوم به باد کتک گرفتند. آنها ما را هل میدادند و میگفتند: «برو، برو مَلَکَه». آنها با ما همچون گوسفند رفتار میکردند. آنها ما را به درون گل و شُل هل میدادند. ما در تلاش بودیم که کودکان را بلند کنیم. به خدا قسم ، این واقعاً شبیه یک فیلم بود. وحشتناک بود، ما چیزی نمیفهمیدیم، نیمه شب بود. نمیدانستیم کجا برویم، چه بکنیم، فقط برای کمک فریاد میزدیم”

“«به ترکیه بازگشتیم بدونِ حتی کفش»

نمیتوانستم صورتشان را ببینم، فقط چشمانشان پیدا بود. با ماسک های سیاه پوشانده بودند. با زبانِ علامت با ما سخن میگفتند. به ما اشاره میکردند تا بترسانندمان. آنها ما را مجبور کردند که به پایین نگاه کنیم و نه بالا. همه ما را بازرسی کردند و گوشی هایمان را کنار گذاشتند، همچنین ساک هایمان، لباس هایمان و حتی کفش هایمان. سرانجام مدارکمان را پس دادند، پاسپورت ها و پول هایمان،فقط همین. بقیه وسایلمان، گوشی ها و ساک ها را به درون رودخانه انداختند. پسرم گریه میکرد. پسرم را از من گرفتند، او را پس گرفتم و ۲ نفر از آنها من را زدند. قصد داشتند مرا ساکت کنند. از نظامیان خواهش کردم که حداقل به من کمی لباس برای فرزندم بدهند. چونکه همه لباس های فرزندم خیس بود. سپس ما را به آنسوی رودخانه عقب راندند، به ترکیه بازگشتیم بدونِ حتی کفش”

“«برادر زنم کم شانس تر بود. دومین باری که از برادر زنم جدا شدیم ، او همه مسیر را به سوریه عقب رانده شد»

هنگامیکه به ترکیه بازگشتیم، (پس از به عقب رانده شدن)، توسط ارتش ترکیه گرفتار شدیم و در یک کمپ زندانی شدیم. همه به اورفا (Urfa)، یک کمپ بسته در مرز سوریه و ترکیه فرستاده شدیم. نمیتوانستیم بگوییم که اهل سوریه هستیم، چون تهاجم به عفرین (شهری در شمال سوریه) تازه آغاز شده بود. در این کمپ، زنها و بچه ها را از مردان مجرد جدا میکردند. برادر زنم کم شانس تر بود. دومین باری که از برادر زنم جدا شدیم، او همه مسیر را به سوریه عقب رانده شد. برادر شوهرم زن و خانواده نداشت، به همین خاطر، دو روز بعد به اِدلب عقب رانده شد. ادلب جایی است که بیشترین نفرت از کردها وجود دارد. وقتیکه به ادلب رسید تلفن نداشت. به مدت ۳ روز در ادلب زندانی بود. آنها - گروههای اسلامگرا - او را بازجویی کردند. توسط شبه نظامیانی که او را به بند کشیده بودند، شکنجه شده بود”

“«در ترکیه نمیتوانم تقاضای پناهندگی کنم»

۷۰ کیلومتر قبل از رسیدن به ادرین (شهرِ ترکیه نزدیک به مرزِ یونان)، پلیس راهنمایی، اتوبوس را برای بازرسی متوقف کرد و از ما میپرسید که آیا کیملیک داریم. (کیملیک نام غیر رسمی برای اجازه اقامت موقتِ سوری ها در ترکیه است). سپس پلیس مرزی را صدا کردند، که ما را به هاتای ببرد. (هاتای نام ایستگاه پلیس در نزدیکی مرز سوریه). اینجا، ما را از طریق گذرگاه مرزی ’باب الهوی‘ به سمت سوریه عقب راندند. همچنین ما را واداشتند که برگه بازگشت داوطلبانه را امضا کنیم. مرا به ادلب بازگرداندند و آنجا جبهه النصره مرا گرفت. برای مدت ۴ روز تحت بازجویی بودم. در سوریه من برای کودکان جشن برگزار میکردم. همچنین برای هلال احمرِ عربی سوریه، کار میکردم. وقتی اینها را فهمیدند، مرا ول کردند که بروم. بار دوم - که قاچاقی به ترکیه برمیگشتم - خدا رو شکر، توانستم به استانبول برسم. مجبورم که بروم، نمیتوانم در ترکیه اعلام پناهندگی کنم. حق گرفتن کیملیک را از من سلب کرده اند. اگر دوباره دستگیر شوم به ادلب بازگردانده میشوم”